मनको जित

घुर् घुर् घुर्
एकतमासले टोलाईरहेकि म अकास्मात झस्किए छेऊको टेबलमा राखिएको मोबाईल भाईब्रेट गर्दा । जुरुक्क उठेर मोबाईल भए तिर गए कसको फोन थियो कुन्नी मिस्कल बनिसकेको रैछ मोबाईलको लक खोल्ने मन भएन । मेरो सुन्दर कल्पना भङ गर्ने प्रति एक किसिमको क्रोध थियो त्यो ।

आफ्नो खाटमा फर्किए । निलो रङले पोतिएको कोठाको भित्तालाई नियाले । सधै झै नै थियो त्यो भित्ता हेर्न लायए कुनै नौलो कुरा त थिएन तर पनि हेर्ने मन भयो, मन को अगाडि कसको के लाग्छ र? एकापट्टि भित्तामा सानो काठको घडि थियो । त्यसको एक छेउमा मेरो तस्विर अर्को छेउमा दाजुको तस्विर थियो । हिंजो यहि समयमा त्यही घडिले ५ बज्यो भन्थ्यो आज पनि त्यही भन्यो परीवर्तन केही थिएन । नजर घुम्दै थियो अलि पर मम्मी-बाबा को प्रेम झल्किनेे अङ्गोलो मारेको तस्विर थियो । म मुन्टो घुमाउदै थिए भित्ता हेर्ने मन मरेको थिएन । एक्कासी मेरो नजर झन्डै पाँच-छ बर्ष अगाडि मनकामना जांदाको आफ्नै तस्वीरमा गएर अड्डियो । देख्न त सधै देखेकै हो तर आज अजिब तरिकाले हेर्दै थिए आफैलाई खै किन हो । छोटो कपाल, निलो टिसर्ट, निलो जिन्स पाईन्ट अलि लुज थियो सायद, अनि बुडि औला घुसारेर लाउन पर्ने सेन्डल । बायाँ खुट्टा भित्तामा आड़ लाएर क्यामरा तिर फर्केर मुसुक्क हासेकी म । कैले नबोल्ने मेरो अमुर्त तस्विर म सँग बात मार्दै थियो आज ।

जुरुक्क उठे, उठेर भित्ताको त्यो तस्विर झिके बोकेर खाटमा ल्याए । "छि: कस्तो फोहोर भएछ" - मन बोल्यो । हुन पनि हो झुन्ड्याईएको दिन देखी त्यसलाई कसैले बास्ता गरेको थिएन । मैले पनि कैले गरिन । सोचे, मेरो अतित पनि अतितको यही तस्विर जसरी मैलियो होला त? धमिरा लाग्यो त मेरो अतितमा ? कतै माकुराले जालो पनि बुन्यो होला हगी? आफैसंग प्रश्न गरें । आ~~अतित न हो मैलिएको भएनि मैलोस् धमिलिएको भए नि धमिलियोस् फर्केर सफा गर्न मिल्दैन क्यारे । कसैले जानेरै नाम राखेको रैछ "भूत" । अनाबस्यक कुरा सोचेर आफैलाई तर्साउदै थियो आज मलाई त्यो भुतले ।

अलिअलि सफा गरे झै गरे पछि पुन: लगेर झुन्ड्याई दिए । सँगै "भुत" लाई पनि झुन्डाउने मन थियो । तर खै अतितको भुत निदाएर भविष्यको भुतले पो अड्डा जमाएछ मेरो मन मस्तिष्कमा । आत्तिन खोज्दै थिएं । भुतलाई आफुतिर हावी हुन नदिन आफैलाई सम्हाल्न खोजे । टेबलको मोबाईल ल्याए "क्यान्डि क्रस" खेल्न लागे । कैले खेल्दिन थिए भर्खर त लेबल ५ पुगेकी रैछु । लेबल नसकि पट्यार लाग्यो 3G अन गरे फेसबुक खोले केही देखिन बन्द गर्दिए । ट्वीटर खोलें खासै केही ट्ेन्ड देखिन त्यो पनि बन्द गर्दिए अन्त्यमा मनमा बास गरेको "भुत" लाई बेबास्था गरेझै गरेको नाटक प्रस्तुत गर्न म असफल भएँँ । पर्दा खोल्दै गर्दा बिचैमा अड्कियो ।

अँ के होला है भबिष्यमा ? सोचे सोचे अझै सोचे अंह केही कुरा निकालेन दिमागले । भबिष्यको भुतले त टम एन्ड जेरी जस्तरी झगड़ा गरा़यो मेरो मन र मस्तिष्कलाई ।
"किन पिर मान्छेस् जे हुन्छ राम्रो हुन्छ नि । " -मनले भन्यो ।
"होला खुब भाग्यमा के छ कसलाई के थाहा ।" - मस्तिष्क बोल्यो ।
" किन हुने नराम्रो चाही, नबिराउनु नडराउनु । " प्रतिउत्तरमा मन फेरी बोल्यो ।
आक्रोसित मस्तिस्क आफ्नै ज़िद्दी मा अडिग थियो, " भबिष्य कसले देखेको छ र भन्या यसरी ढुक्क भएर चाही दुख पाउछेस् ।"
"त के अहिले देखी आत्तेर रुदै हिड्नु त? यो त मुर्खता भएन र?" मन झन् गर्जेर प्रस्तुत भयो ।

द्वन्द चलि रहेकै थियो खै जित कसको हुने हो । म चाही मौन थिए । स्रोता थिए । सुने अझै सुनें निस्कर्ष निकाल्न सकिन । त्यसै बिच सुन्दर कल्पनामा हराउन पुगेछु । मानौ म एउटा सिनेमाहलमा छु । ठूलो स्क्रिनमा आफ्नो भबिष्य देख्दै छु । आफुलाई निक्कै खुशी देखें त्यहा । दुख त खुशीको अगाडि पर बसेर र्याल काट्दै गरेको रैछ । आँखाले भ्याउन सकिने जति हेरे कोसौ सम्म पनि पिडा र चोटलाई देखिन । आफैलाई लाग्यो नैराश्यतालाई म आफैले फोहोरको थुप्रोमा लगेर फालेको रैछु । दुखमा पनि हांसेर बाच्न सिके पो जिवनले सार्थकता पाउछ त । ठुलो पर्दामा हेरेको मेरो भबिस्यको सार त्यति नै थियो ।

फर्किए युद्द मैदानमा, त्यसलाई मैले फुटबलको मैदान बनाईदिए । कल्पना न हो । आफु रेफ़्री बने अनि पिर्रर्रर्रर्र सिठ्ठि फुकें मस्तिस्कलाई रेड कार्ड दिए र मनले जितेको घोषणा गरेर मुसुक्क हांसे । :)