मेरो कबिता निधाएछ

न्यानो घामको किरण मुहारमा नपर्दै
शब्दहरुको लाली ओठमा छर्दै
मेरो हरेक भावनालाई चिन्थ्यो
र बिहानै ऊ चिटिक्क पर्दै निस्किथ्यो

म मुस्काउदा मुस्काउने साथी
म रुदा सँगै रुने हो कति जाती
म केबल सम्झिन्थे ऊ बर्सिदिथ्यो
त्यस्मै रुझ्थे म, उसंग प्रेम बस्थ्यो

धेरै समय पछि अतित कोल्टाए
डायरिका पानाहरु पल्टाए
नबोल्ने कसम दिएर कतै रीसाएछ
अनि कतै तिनै कविता मस्त निदाएछ ।