निर्दोष भ्रुण

यौवनको प्यासमा लिप्त 

आफ्नो प्रेमको तृष्णा मेट्न 

सम्साझै एक युगल जोडी 

हुर्रिन्छन् हाइवेबाट थोरै पर 

सानो जंगल सानो कटेराे

अनि त्यो अव्यवस्थित प्रेम।

सम्झदैनन् आफ्नो प्रेमको दायरा 

बुझ्दैनन् एक बिन्दुमा पुगेर सकिने सीमा 

नाङ्गिएको आत्मा सँगै नाङगिन्छन् 

आफू आफू एकअर्का सामू 

न त रोक्न सक्छ समाजको बन्धनले 

न त रोक्न सक्छ त्यो अत्तालीएको मनले।

सामाजिक बन्धनलाई तोडेको खुसी, 

आफ्नो तृप्तीको 

नौलो चमक अनि 

सुनौलो स्पर्श बोकेर 

फर्कन्छन्। 

चिन्दैन अविवाहित प्रेम त्यस्ले 

बुझ्दैन आफ्नो अघोषीत बाबुको धोका 

बस् बास बसिदिन्छ त्यो भ्रुण; 

स्वघोषित चोखो प्रेमको सौगातले 

ठम्याउदैन आफ्नी आमाको 

अविकशित पाठेघर। 

अनि, 

ऊ नजन्मिदै, उस्को हत्याको 

षड्यन्त्र रचिन्छ कतै,

ऊ भगवान्ले दिएको वर्दान हुदैन, 

कीन कि ऊ एक चिम्टी सिन्दुरको 

आडले जन्मेको हुदैन। 

ऊ त मात्र आफ्नी आमाको 

गल्तीले हुर्केको भ्रुण हुन्छ। 

म बुझ्दिन,

किन लाञ्छना लगाइन्छ उस्की आमालार्ई

त्यो मात्र उस्की आमाको गल्ती कसरी भयो?

अझ बुझ्दिन,

प्रकृतीले स्वीकारेको सत्य 

गलत कसरी भयो?

ल मानौ त्यसलाई गलत नै 

तर कुन हकले यो समाजले उस्लाई पाप कहलाउँछ?

खै उस्को कुन गल्तीले, ऊ पाप ठहरीन्छ?

सेतोपाटीमा प्रकाशित मिति: मंगलबार, पौष १५, २०७१

http://setopati.com/sahityapati/22105/