बाँच्ने चाह नै बन्द हुँदा
आफ्नै आँतलाई सुकाएर
नौ महिना कुरीरहिन्
पाठेघरमा लुकाएर ।
कति धामा गरीन् सुन
मलाई अमृत पिलाउन
भरीदिईन् यता, आफू निर्खीएर
गल्दै गइन् अनी किन ?
मलाई हुर्काएर ।
सपना उन्को भविष्य मेरो
बनाइथीन् “ज्ञानी“ बनाउने घेरो
आफ्नै हातले, अक्षर चिनाएर
ती हातलाई लुलो पारीन्
मेरो तङ्राएर ।
अभावको सुगन्ध, कैले चिनीन
जानीनन् किन, उन्ले पीडा दिन
दुःख जिलो, गर्दै पढाएर
आफू उस्तै रहिरहिन्
मलाई बढाएर ।
पार्स्व पिडालाई स्वीकारी
जिवन सँग नहारी
आफ्नै आत्मा भुलाएर
अन्तर शरीर च्याती उन्ले
के पाइन् मलाई जन्माएर ?
सेतोपाटीमा प्रकाशित मिति: शनिबार, बैशाख ५
http://setopati.com/sahityapati/27062/
4 comments:
बुने,,
के खायो भने फुर्छ यस्तो कविता |
पहिले त त्यहि कवितामै भुलें,
अनि यस्तै म पनि लेख्न सक्छु कि सोचें अहँ, सबैमा कहाँ हुन्छ र यस्तो कला ? :)
मित्र गरिमा जि! सर्बप्रथम त यहाँ लाई इ सुन्दर शब्द सुमन को लागि अन्तर हृदय बाट नै नमन ! हुन त आमा शब्द को बर्णन जति गरेपनी कम नै हुन्छ ! तपाईं ले तपाईं को रचना मर्फत आमा प्रती गर्नु भयेको श्रद्धा आति नै हृदयस्पर्सी छ । 🌹
कती मिठो कमेन्ट छोड्नु भएको नरोत्तम दाजुले कविता भन्दा धेरै त कमेन्ट पढ्न मन लागो,राम्रो त के हुन्थ्यो र तर राम्रो लेख्ने प्रयास सधै गर्ने छु हजुर हरुको हौसला साथ मा रहुन्जेल । :)
वास्तवमै राम्रो कविता आमालाई समर्पित
Post a Comment